Lichaam
Het brein bedenkt zomaar geen pijn. 'Zonder brein geen pijn' maar ook 'zonder lijf geen pijn'. Er is geen enkel bewijs dat er pijn bestaat zonder nociceptie (signalen van homeostase verstoring). Versterkte gevoeligheid speelt vaak, maar lang niet altijd, een rol bij chronische pijn maar is nooit alleen verantwoordelijk voor een pijnervaring. Als Röntgenfoto's en MRI's niks bijzonders laten zien wil dat niet zeggen dat het allemaal uit het brein komt, de bron van de klachten ligt dan waarschijnlijk in de fascia. De prinses op de erwt was misschien erg gevoelig maar er was wel echt een erwt.
Het lichaam bestaat uit cellen en bindweefsel. Met uitzondering van botten en bloed valt al het bindweefsel onder de term 'fascia'. Bloed bevat geen nocisensoren, bot heel weinig. Het is daarmee logisch aan te nemen dat vrijwel alle nociceptie uit de fascia komt. Mechanosensoren kunnen de rek of druk op de collagene structuren registreren, chemosensoren zullen het chemisch milieu van de interstitiële vloeistof (grondsubstantie) meten. Mechanosensoren hebben een erg hoge prikkeldrempel, we kunnen zware gewichten tillen zonder dat dat pijn doet. Maar als deze sensoren gesensitiseerd zijn door centrale en/of lokale (= chemische) sensitisatie kan belasting wel tot pijn leiden. Geeft iemand bij belasting een lokale pijn aan dan is het het meest waarschijnlijk dat daar lokaal een verstoring van het chemisch milieu is. Als iemand een heel diffuse pijn aangeeft zou centrale sensitisatie een grotere rol kunnen spelen.
Het lijkt er niet op dat er zuivere lichamelijke pijn of zuiver psychische pijn bestaat, het is waarschijnlijk altijd een mix.