Emoties
E-motie: een beweging naar buiten toe, een uiting, het stroomt = leven. Huilen, schreeuwen, vechten etc.
Maar als gevoelens niet geuit kunnen worden ontstaat er stagnatie ('no-motie of in-motie').
​
Alle cellen produceren afvalstoffen, dat is oke, zolang het maar afgevoerd wordt. Als er stagnatie optreedt, hopen de afvalstoffen zich op en ontstaat er ziekte en pijn. Onze geest produceert ook van alles, dat is prima, zolang het maar afgevoerd wordt. Flow is reiniging.
Niet kunnen, mogen of durven te uiten wat je voelt kan een bron van diepe pijn zijn.
Wegen zoeken om je te uiten door te schrijven, muziek, fotografie, (trauma)therapie kunnen de stroom weer op gang brengen.
​
Joe Sarmo was waarschijnlijk één van de eersten die beschreef hoe ingehouden emoties ten grondslag kunnen liggen aan chronische pijn. Anderen als Alan Gorden, James Alexander en Adam Heller zijn verder gegaan op dit pad en er worden opvallende resultaten geboekt. Ook is er op dit moment steeds meer aandacht voor de relatie tussen jeugdtrauma en fysieke klachten. Bekende namen op dit gebied zijn o.a. Gabor Maté, Bessel van der Kolk, Peter A. Levine. Een overzicht van boeken op dit vlak vind je bij depijnvoorbij.nl
In Nederland kun je bij Stichting Emovere terecht voor meer informatie en ervaringsdeskundigen.
Het pijnsysteem is het beveiligingssysteem van het leven. Het reageert als de cel bedreigd wordt.
Het gaat allemaal om veiligheid. Fysiek en emotioneel.
Emotionele onveiligheid komt in veel vormen: fysieke bedreiging, hoge eisen op school/werk/in relatie, onzekerheid, perfectionisme, eenzaamheid, PTSD, zorgen om het welzijn van een ander.
Het autonome zenuwstelsel is direct gekoppeld aan het emotionele brein. Het is goed mogelijk dat het gevoel van onveiligheid de conditie van de grondsubstantie, het leefmilieu van de cellen, beïnvloedt.
Onveiligheid kan leiden tot fysieke veranderingen zoals triggerpoints, densificatie van de grondsubstantie, verminderde darmfunctie, slaap en hormonale functie. Deze kunnen bijdragen aan pijn wat op zijn beurt weer kan leiden tot onzekerheid en onveiligheid. Een viscieuze cirkel die makkelijk getriggered kan worden, zeker bij mensen die van 'huis-uit' weinig veiligheid hebben meegekregen.
Des te vaker er situaties van veiligheid gecreëert kunnen worden, des te meer je in de herstelmodes terecht komt. Dit kan leiden tot een kalmer zenuwstelsel met afname van klachten. Dit kan het gevoel van veiligheid vervolgens versterken.
Hoe dat gevoel van veiligheid bereikt kan worden is voor iedereen anders. Voor de één is traumatherapie de aangewezen weg, mogelijk EMDR, voor anderen werkt het beste een persoonlijke veilige omgeving te creëren. Zogenaamde 'veiliheidsmantra's' kunnen een bijdrage leveren. Dit zijn uitspraken die bij jouw situatie passen en je zo vaak herhaalt dat ze ingeslepen raken in je brein ('rewire the brain').
Enkele voorbeelden hiervan zijn:
-
"het doet pijn maar het is niet kapot"
-
"het doet pijn maar ik kan het aan"
-
"ik ben nu veilig"
The power of self affirmation
Uitbreiding van de cirkel van Loeser
In de cirkel van Loeser begint het bij nociceptie, de signalen uit het lichaam die er op duiden dat er iets mis is. Dat leidt tot de gewaarwording van pijn. Dit roept een bepaald gevoel op (bv jezelf zielig vinden) wat een bepaalt gedrag uit kan lokken. Het is mogelijk dieper te gaan. De nociceptie ontstaat vaak niet zomaar. Het zou kunnen komen van een bepaalt gedrag bv overbelasten, geen 'nee zeggen, altijd voor iedereen klaar staan, pleasen. Hier kan een nog dieper gevoel liggen, bv aardig gevonden willen worden. En hieronder schuilt misschien het gekwetste hachje wat als kind niet gezien werd.
Zoek je kwetsbare hachje.....
Een hypothese:
Bij alle emoties is het autonome zenuwstelsel betrokken. Bij het uiten van gevoelens gaat het vaak om een ontlading. Maar als de gevoelens niet geuit worden, geblokkeerd zijn ontstaat er een aanhoudende spanning in het autonome zenuwstelsel. De spanning die je voelt als je op een uitvaart bent en je ziet of bedenkt iets waarom je eigenlijk moet lachen maar je probeert dat niet te doen omdat dat niet gepast is. Die spanning. Deze spanning en de reactie van het autonome zenuwstelsel daarbij zal de chemische samenstelling beïnvloeden van het leefmilieu van de cellen. Zo is het niet ondenkbaar dat de pijn die gevoeld wordt bij diep verdriet of spanning ook een fysieke component heeft.